Скажы мне, ці калі ў чужой зямлі далёкай
Успамінаеш ты край родны, сумны свой?
Ці часта к нам адтуль ты думкамі шыбаеш,
Да нас ляціш душой?
Ці помніш Беларусь, дзядоў тваіх зямельку,
Дзе дзецтва тваяго час хутка праляцеў?...
Ці помніш дом бацькоў, за домам – сад зялёны,
Як ён тады шумеў,
Як мы с табой па ім хадзілі, ты казала:
«Пайду я у чужыну шчасьця пашукаць»,
А ён так зашумеў, якбы заплакаў з жалю,
Ці не хацеў пускаць?
А песьню родную ці помніш на чужыне,
Так сумную, як доля бедных мужыкоў?
О, колькі стогну там, жальбы душы збалелай
Пачуеш з яе слоў!
А вёскі помніш ты пакрыўленые хаты,
Ўсе зелевьню садоў прыбраны, як вянком;
Руччэй, што стужкаю спаясаў сенажаці
С песчаным берагом?...
А лес ці помніш ты на ўзгорачку за вёскай,
Што часта так у цень ад сонца нас хаваў,
I слухаў нашых дум і сьветлых мар дзявочых
I штосьці ўсё шэптаў?...
Ці помніш гэта ўсё ў чужой зямлі далёкай?
Наш цёмны, бедны край, дзе столькі ёсьць бяды,
А ўсё ж-ткі мілы нам, бо ўсё у ім тут наша...
Край гэты помніш ты?
|
|
